Duże, niebieskie jezioro.
http://www.google.pl/imgres?q=jezioro+n … ,s:0,i:134

Wbiegłam i wskoczyłam do wody, chwile popływałam i zanurkowałam.

Wszedłem. Położyłem się na brzegu, wkładając jedną łapę do wody. Zacząłem przyglądać się rybom, które bez strachu podpływały do mnie.

Widziałem suczkę, która zanurkowała, ale nic nie zrobiłem. Wbiegł Takan. Spojrzałem po chwili na niego.
________________________________
Takan
http://www.google.pl/imgres?imgurl=http … AQ&dur=316

Wypłynęłam na powierzchnię. i zaczęłam pływać.

(Za 20 min wracam)

Po chwili ponownie zanurkowałam i podpłynęłam do brzegu. Wynurzyłam się i położyłam sie na ziemi. Zamknęłam oczy i zacząłem wygrzewać się na słońcu.
____________________
ok

Takan spojrzał na suczkę. Przeniosłem wzrok z niego spowrotem na ryby. Po chwili wstałem.
-Jestem Akkarin, Wielki Mistrz. Należysz do mojej watahy.

-Takanie, oczyściłeś jezioro, gdy cię prosiłem? - spytałem nagle Takana.
-Tak, panie. Teraz przynajmniej się pływa i nie traci wzroku. - Takan rzucił rozbawione spojrzenie na jezioro.
-Dziękuję. Jakoś nie mogłem się do tego zabrać.

Otworzyłam oczy i usiadłam. Nieufnie spojrzałam na psa i powiedziałam:
-Jestem Lessy.

-Jestem Alphą tej watahy. Podoba ci się tu?

-Na razie widziałam tylko jezioro. Jeszcze nie zapoznawałam się z terenem-powiedziałam czujnie.

Uniosłem lekko kącik ust.
-Chcesz mieszkać w willi czy apartamencie?

-W willi-powiedziałam spokojnie. Zaczęłam przekonywać się do Akkarina. Uśmiechnęłam się.

-Twoja willa już stoi, pani. - odezwał się Takan. - Musisz ją tylko umeblować.

-Fajnie-powiedziałam z uśmiechem-Jest u was ktoś kto zręcznie włada nad czterema żywiołami?-spytałam zaciekawiona.

-Ja. I proszę cię, nie czytaj moich myśli. - powiedziałem, mróżąc oczy. Takan patrzył na jezioro.

-A skąd wiesz że potrafię czytać w myślach?-spytałam lekko zdziwiona, nikomu o tym nie mówiłam.

-Z doświadczenia. Ale moje myśli są niebezpieczne, w Sachace poznałem coś, o czym nikt nie powinien wiedzieć, nawet ja. Takan również to wie, więc jego myśli też nie wolno czytać.

-A jakie masz jeszcze moce?-spytałam z zaciekawieniem.

-Praktycznie wszystkie, ale to dzięki stanowisku Wielkiego Mistrza, doświadczeniom z przeszłości i trudnemu dzieciństwu.

-Ja mam kilka ale nie umiem nad nimi za bardzo panować-powiedziałem zawstydzona. Jak na razie wolałam nie próbować władania żywiołem ognia.

-Jutro organizuję ,,zajęcia'' dla Barcy i Lory, możesz przyjść.

-A o której godzinie?-spytałam ciekawie. Rozejżałam się i ponownie uśmiechnęłam się.

Wbiegłam.Przystanęłam z dala od psów.

Spojrzałam nieufnie na suczkę która wbiegła.

Usiadłam obserwując gotowa w każdej chwili odskoczyć.Tylko podczas polowania byłam odważna

Przeniosłam wzrok na jezioro.

Nadal obserwowałam.Głupia nieśmiałość

Z nudów zaczęłam twożyć kule z wody.Za bardzo nie przypominała kuli ale zawsze coś.

Ocknąłem się. Takan również. Na widok kuli wodnych prawie wpadł do wody.
-Zależy kiedy kto będzie miał czas.

Wybiegłam

Kula rozpadła się. Spojrzałam Na Akkarina.

-Jutro w Kopule będą zajęcia. - powiedziałem, patrząc na Takana i Lessy.

Zaczęłam tworzyć kule ognia nad wodą. Jednak zrobiłam coś źle i kula ruszyła prosto na mnie. W ostatniej chwili odskoczyłam i kula wpadła w piach i zgasła.

-Jutro. - powiedziałem stanowczo, patrząc na Lessy.

-Uśmiechnęłam się niewinnie.
_____________________________
Ja na forum będę po 18

-Ty mi tu nie chichocz pod nosem. - mruknąłem, uśmiechając się lekko.

(Ok, ja prawdopodobnie też)

Ponownie się uśmiechnęłam i powiedziałam:
-Może nie będę tworzyć ognistych kul.

-Dzisiaj napewno nie. To niezbyt potrzebna umiejętność.

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i nagle zakręciło mi się w głowie. Po chwili leżałam nieprzytomna na ziemi.

Złapałem Lessy za łapę i utworzyłem pod nami dysk lewitacyjny. Wyleciałem z nią.

Takan wybiegł.

Weszłam, nadal kręciło mi się w głowie.Usiadłam w cieniu krzewów. Zaczęłam się zastanawiać czemu ciągle kręci mi się w głowie i czemu tracę przytomność gdy użyje swoich mocy. Położyłam się na piasku i zamknęłam oczy. Po chwili usłyszałam kroki. Zerwałam się na równe nogi, w oddali zauważyłam  czarnego psa. Szedł w moim kierunku, po chwili staną i powiedział:
- Ty jesteś Lessy?-kiedy usłyszałam swoje imię zamarłam. Nieznajomy spojrzał na mnie i dodał:
-Wybacz że cię tak nachodzę ale musimy pogadać i to pilnie
-Tak to ja.-powiedziałam niepewnie.
-Jestem Layos, przyszedłem oby ci pomóc i ostrzec- powiedział spokojnie.
-Ale przed czym? I w czym pomóc?- spytałam czujnie.
-Jesteś w wielkim niebezpieczeństwie.

Weszłam i odrazu zauważyłam Lessy i nieznajomego psa. Zatrzymałam się. Usiadlam i postanowiłam poczekać, w razie gdyby Lessy potrzebowała pomocy

weszłam i usiadłam (dalej od psów).

(Lilith, jak mogłaś usiądź dalej od wilczyc? To wataha psów! :D )

Podeszłam do wody i zamoczyłam łapę...
Po chwili zatrzełam robic z wody różn kształty. Uśmiechnęłam się i przestałam. Wziełam do łap trochę wody, która zaraz zamarzła. Zaczęłam podrzucać zamarzniętą kulką lodu

Po chwili bawienie się magią znudziło mi się. Wstała i odeszłam kilka kroków by nabrać rozpędu. Wskoczyłam do wody nurkując na samo dno

Odbiłam się od dna i wypłynęła na powierzchnię, zaczęłam pływać po powierzchni

Po chwili wyszłam z wody i otrzepałam się.

Weszłam.Zauważyłam suczkę pływającą w wodzie.Sierść na karku zjeżyła mi się i zaczęłam na nią warczeć,bo nie mogłam odczytać jej myśli,nie wiedziałam,kto to.

(ja już wyszłam w poprzednim poście jakby co)
Cofnęłam się i również zjeżyłam sierść. Poczułam zmęczenie gdyż blokada czytania w moim myślach była męcząca. Nie przejęłam się tym jednak, tylko cicho powarkując patrzyłam w oczy nieznajomej

-Kim jesteś?-warknęłam,pokazując kły.

(wiem i sorry,że tak długo,musiałam pomóc z zakupami)

Weszłam truchtem

Szybko spojrzałam na przybysza i czytając jej w myślach zauważyłam,że nie jest groźna.Postanowiłam zignorować dalmatyńczyka.
-Witaj Katharsis,jestem Barça.-ukłoniłam się.

Uśmiechnęłam się.
-Już się poznałyśmy.-Żeby zrobić Barcy małego psikusa zaczęłam myśleć o wszystkich katastrofach jakie zdarzyły się na świecie.Dla suczki wyglądało to tak jakbym to ja je spowodowała.

-Weź o tym nie myśl,mącisz mi w głowie...-zaraz potem skorzystałam z wyuczonej zdolności nie czytania w myślach.-Ok,już myśl o czym chcesz.

Zachichotałam.
-Przepraszam ale uzbierało się tego przez tysiąc lat.Miałam wtedy dużo roboty...

-Hehe....wiem,że to nie ty!

-Nie,ja po tym sprzątałam.

-To wspaniale!Jesteś bardzo dobra...

-Niby tak ale i tak ludzie się mnie boją i krzyczą że jestem śmiercią.

-A to akurat jest dziwne...-wciąż byłam spięta i gotowa do walki,gdyż wciąż nie znałam dalmatyńczyka.

-Zależy jak na to patrzeć,jak nazwałabyś kogoś kto przychodzi do ciebie gdy umierasz?-spytałam patrząc z ukosa na dalmatyńczyka

-Eeee.....noooo....śmiercią....ewentualnie aniołem śmierci.....zbawicielem?

-Właśnie,ludzie utarli sobie szlaki i cokolwiek by nie zobaczyli nazywają to według pewnych stereotypów.A ja tylko zabieram cierpienie!

-Nie rozumiem...Bać się takiego ślicznego pieska?

-Widocznie nie są zwolennikami Volpino Italiano.-Pogładziłam swoje futro.-A jaką rasą ty jesteś?-spytałam patrząc zachwycona na maść Barcy

Nagle moje oczy zaszły mgłą.
-Właśnie niedaleko umiera kłusownik...chcesz mi pomóc?-spytałam uśmiechając się.-Ze złymi ludzmi jest najwięcej zabawy!

-Ja...eee...sama nie do końca wiem...Jestem hybrydą wilka...Tata był zwykłym,domowym psem,chyba jakimś owczarkiem....Był dość podobny do mamy.

Kiwnęłam głową z aprobatą.
-Masz śliczną maść, ale jeśli chcesz mi pomóc musisz zmienić wygląd.Potrafisz to?

-Eee..nieee?

(ja na razie idę,papa.Będę za jakieś 30 minut albo troszkę wcześniej)

Zamknęłam oczy i Barca zmieniła się nie do poznania:
http://www.google.pl/imgres?q=fioletowa … ,s:0,i:210



(ok)

Po chwili ja też:
http://www.google.pl/imgres?q=fioletowa … :100,i:298

Popatrzyłam na siebie i otworzyłam oczy ze zdumienia.
-Jak Ty...Jak Ty to zrobiłaś?

(już jestem)

-Co się stało?

Tylko krótka zmiana.Choć szybko!-wybiegłam

Wybiegłam,choć nie wiedziałam,o co chodzi.

(Sory... nie było mnie..)
Patrzyłam tylko na dwie suczki. Nie odzywałam się, uznałam że nie ma takiej potrzeby.
Gdy suczki wybiegły warknęłam przeciągle pokazując kły
- Nie dalmatyńczyk tylko dalmatynka! - warknęłam i  uniosłam się dumnie. Wyszłam

wyszłam

Spojrzałam nieufnie na Samuela, zrozumiał to i wybiegł.
Zaczęłam twożyć kule ognia.

Wszedłem. Usiadłem.

Wyszedłem.